Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Białej

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 2 lutego 2021 r. powódka (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w B., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła
o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie weksla i orzeczenie nim, że pozwana B. A. winna zapłacić powódce kwotę 4131,71 zł z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych
za opóźnienie od 3 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Na uzasadnienie podała, że pozwana poprzez podpisanie weksla zobowiązała się do zapłaty w dniu 2 stycznia 2021 r. kwoty wskazanej w wekslu w wysokości 4131,71 zł. Podała, że wezwała pozwanego do wykupu weksla, jednak pozwana nie dokonała żadnej wpłaty. Strona powodowa wskazała,
że roszczenie stało się wymagalne 3 stycznia 2021 r. (k. 3-3v.).

Zarządzeniem z 15 lutego 2021 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (k. 18).

W odpowiedzi na pozew pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniosła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana zakwestionowała istnienie zobowiązania oraz wysokość tego zobowiązania. Podniosła wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową. Wskazała, że w skład zadłużenia nie wchodziła cena (...). Skonstatowała, że umowa pożyczki jest nieważna
z uwagi na ustanowienie nadmiernych kosztów pożyczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. A. zawarła 24 września 2018 r. ze spółką (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w B. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Pożyczka opiewała na kwotę 5000 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 11 592 zł. Strona pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w 36 miesięcznych ratach, płatnych po 322 zł, do 4. dnia każdego miesiąca na wskazany w pkt. 2.1 umowy pożyczki rachunek bankowy. Pierwsza rata płatna była do 4 listopada 2018 r., natomiast ostatnia płatna była do 4 października 2021 r. Odsetki umowne wynosiły 9,82% w skali roku. Pożyczkodawca zobowiązał się do postawienia pożyczki do dyspozycji pożyczkobiorcy w terminie 14 dni roboczych.

Pożyczkodawca w związku z pożyczką pobierał: opłatę przygotowawczą 129 zł, wynagrodzenie prowizyjne 3.971 zł oraz wynagrodzenie z tytułu usługi (...) 900 zł - które to kwoty zostały rozłożone na raty i miały być spłacane z pożyczką. Umowa powyższa została zawarta przy użyciu powszechnie stosowanego przez spółkę formularza oraz standardowych ogólnych warunków umownych.

Zgodnie z postanowieniami punktu 8 ust. 1 a) pożyczka mogła być wypowiedziana przez pożyczkodawcę m.in. gdy opóźnienie w płatności kwoty równej 1 racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni. Z kolei punkt 4.1. stanowił,
że jeżeli pożyczkobiorca nie spłaci w terminie poszczególnych rat lub ich części, niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym. Od każdego zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca nalicza odsetki za opóźnienie za każdy dzień opóźnienia w wysokości stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie.

W myśl postanowień (...) pożyczkobiorca ma prawo do:

⚫

odroczenia/obniżenia rat tj. jednorazowego skorzystania z bezpłatnego odroczenia maksymalnie 2 kolejnych terminów płatności rat albo bezpłatnego obniżenia o 50% maksymalnie 4 kolejnych rat. Odroczone lub obniżone raty zostaną spłacone
w dodatkowym okresie kredytowania;

⚫

przyspieszonej wypłaty tj. postawienie pożyczki do dyspozycji pożyczkobiorcy
w terminie do 10 dni roboczych;

⚫

pakietu powiadomień sms obejmujących informację o wypłacie pożyczki, terminach płatności rat zaksięgowaniu wpłat.

W przypadku nieskorzystania z uprawnień wynikających z Twojego Pakietu nie ma
to wpływu na jego cenę.

Pozwana nie wypełniała wniosku o udzielenie pożyczki, a jedynie go podpisała. Formularz został wypełniony przez pracownika strony powodowej.

Tytułem umowy pozwana otrzymała na rachunek bankowy kwotę 5000 zł.

(umowa pożyczki wraz z załącznikami, k. 9-11, 42-44; harmonogram spłaty, k. 12; zakładka platby dla umowy (...), k. 36; wniosek o udzielenie pożyczki, k. 38-41; )

Zabezpieczeniem pożyczki był weksel in blanco, który został wypełniony przez powódkę na kwotę 4131,71 zł z dniem płatności na 2 stycznia 2021 r.

(weksel, k. 5; umowa pożyczki wraz z załącznikami, k. 9-11, 42-44; deklaracja wekslowa, k. 7)

W związku z zawartą umową pozwana w sumie wpłaciła na rachunek bankowy powódki kwotę 7346 zł. Wszystkie wpłaty następowały na nr konta wskazany
w umowie pożyczki (pkt 2.1).

(zakładka platby dla umowy (...), k. 36; karta klienta, k. 45-46)

W piśmie z 4 grudnia 2020 r. powódka wypowiedziała pozwanej umowę pożyczki oraz wezwała pozwaną do wykupu weksla. Powódka w piśmie tym wskazała, że na dzień sporządzenia pisma zobowiązanie wynosi łącznie 4131,71 zł, w tym kwotę 4121 zł z tytułu niespłaconej pożyczki oraz kwotę 10,71 zł z tytułu odsetek umownych w zw. z brakiem spłaty rat w terminie za każdy dzień zwłoki. Przed wypowiedzeniem umowy i wypełnieniem weksla strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty pismem z 5 listopada 2020 r.

(wypowiedzenie, k. 6; ostateczne wezwanie do zapłaty, k. 47)

Powyższy stan faktyczny oparty został o zebrane w sprawie dokumenty prywatne, stosownie do przepisów art. 245 k.p.c., ponieważ ich autentyczność nie budziła wątpliwości sądu, a ich prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana przez strony postępowania. Zasadniczym dowodem była umowa pożyczki wraz z załącznikami, która została zawarta
w ramach standardowo stosowanych przez powodową spółkę formularzy oraz ogólnych warunków umownych. Strona powodowa posłużyła się wzorcem umowy w rozumieniu art. 384 § 1 k.c. Pozwana zaakceptowała warunki umowy nie mając wpływu i możliwości negocjowania szczegółowych jej postanowień. Okoliczności przeciwnych powodowa spółka nie wykazała, a zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa, dochodząc swojego roszczenia w postępowaniu nakazowym
z weksla, dołączyła do pozwu dowody z dokumentów: weksla, deklarację wekslową, wypowiedzenie umowy oraz umowę pożyczki wraz z załącznikami. Zgodnie z art. 485 § 2 k.p.c. sąd wydaje nakaz zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla, czeku, warrantu lub rewersu należycie wypełnionego, których prawdziwość i treść nie nasuwają wątpliwości. W ocenie sądu, w świetle przepisów Dyrektywy Rady nr 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. oraz orzecznictwa (...) (wyrok z dnia 13 września 2018 r., sygn. C-176/17, (...) w niniejszej sprawie brak było podstaw do wydania nakazu zapłaty – zarówno w postępowaniu nakazowym, jak i upominawczym.

Wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu, czy dane warunki umowy wchodzące w zakres stosowania w/w dyrektywy mają nieuczciwy charakter, a także do tego, by dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem, a przedsiębiorcą, o ile sąd ów posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu prawnego i faktycznego (zob. podobnie wyroki: z dnia 21 kwietnia 2016 r., R. I R., C-377/14, EU:C:2016:283, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 21 grudnia 2016 r., G. N. i in., C-154/15, C-307/15 i C-308/15, EU:C:2016:980, pkt 58). W ślad za sentencją wyroku (...) z dnia 13 września 2018 r., sygn. C-176/17 (w sprawie (...) S.A. w B. vs. M. W.) podkreślić trzeba, że artykuł 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób,
że sprzeciwia się on przepisom krajowym takim jak te będące przedmiotem postępowania głównego, pozwalającym na wydanie nakazu zapłaty opartego na wekslu własnym, który stanowi gwarancję wierzytelności powstałej z umowy kredytu konsumenckiego, w sytuacji gdy sąd rozpoznający pozew o wydanie nakazu zapłaty nie jest uprawniony do zbadania potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków tej umowy, jeżeli sposób wykonania prawa do wniesienia zarzutów od takiego nakazu nie pozwala na zapewnienie przestrzegania praw, które konsument opiera na tej dyrektywie. Skuteczna ochrona praw przyznanych konsumentowi w tej dyrektywie mogłaby bowiem zostać zagwarantowana jedynie pod warunkiem, by krajowe prawo procesowe umożliwiało, w ramach postępowania w sprawie wydania nakazu zapłaty względnie w ramach postępowania egzekucyjnego w przedmiocie nakazu zapłaty, kontrolę z urzędu potencjalnie nieuczciwych warunków odnośnej umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 18 lutego 2016 r., (...), C-49/14, EU:C:2016:98, pkt 46; postanowienie z dnia 21 czerwca 2016 r., A. P., C-122/14, niepublikowane, EU:C:2016:486, pkt 30).

Podkreślić należy, że wystawienie weksla gwarancyjnego in blanco ma na celu zabezpieczenie zobowiązania ze stosunku cywilnoprawnego (podstawowego) i polega na tym, że dłużnicy tego stosunku podpisują blankiet wekslowy w miejscach przeznaczonych
na podpisy zobowiązanych, wręczają wierzycielom i upoważniają ich do wypełnienia stosownie do wyników obrachunku „podstawowego” stosunku prawnego. Zatem postępowanie ograniczone jedynie do stosunku wekslowego, z pominięciem stosunku podstawowego, nie gwarantuje konsumentowi skutecznej ochrony jego praw – sąd nie jest bowiem w stanie zbadać potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków tej umowy tak długo, jak długo nie posiada wiedzy o wszystkich elementach stanu faktycznego i prawnego.

Konieczne zatem było zbadanie stosunku podstawowego łączącego strony niniejszego postępowania.

Strony 24 września 2018 r. zawarły umowę pożyczki gotówkowej numer (...). Zawarta przez strony umowa pożyczki stanowi umowę o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715 ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jak z kolei stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres,
a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa taka może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia, przez strony, odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Nie ulega wątpliwości, że pozwana miała pełną świadomość treści umowy, na którą wyraziła zgodę i którą zaakceptowała, składając własnoręczny podpis pod jej warunkami. Nie przesądza to jednak o ważności i skuteczności jej postanowień. Podkreślić należy,
że postanowienia powyższej umowy nie zostały uzgodnione indywidualnie, albowiem pozwana nie miała na treść umowy jakiegokolwiek wpływu. Pozwana mogła przystąpić do umowy w zaproponowanym mu kształcie bądź jej nie zawierać. Dowodzi tego treść formularzy i wzorca umownego, którym powszechnie posługuje się powodowa spółka
w kontaktach z klientami. Koniecznym zatem było zweryfikowanie umowy przez pryzmat przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych (art. 385 ¹ – 385 ³ k.c.), które zostały wprowadzone do kodeksu cywilnego w ramach implementacji dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Kompetencja sądu
do zbadania z urzędu tego, czy klauzula w umowie jest postanowieniem nieuczciwym, stanowi w tej sytuacji zarówno środek do realizacji celu określonego w art. 6 dyrektywy 93/13, to znaczy uniemożliwienia związania konsumenta nieuczciwym postanowieniem, jak i do przyczynienia się do osiągnięcia celu art. 7 tejże dyrektywy, ponieważ przeprowadzenie przez sąd z urzędu takiej oceny może działać jako czynnik odstraszający oraz przyczynić się do zapobiegania nieuczciwym warunkom w umowach zawieranych pomiędzy konsumentami, a sprzedawcami lub dostawcami (m.in. wyrok TS z dnia 21 listopada 2002 r., C-473/00; wyrok TS z dnia 27 czerwca 2000 r., C-240/98).

Podkreślić należy, że kontroli postanowień wzorca umownego w zakresie w jakim przewidują one pobranie od konsumenta kosztów pozaodsetkowych przez pryzmat ich abuzywności nie wyłącza fakt, że koszty te nie przekraczają maksymalnej wysokości kosztów pozaodsetkowych przewidzianej w art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

W myśl art. 385 ¹ § 3 k.c. nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się
to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie natomiast z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, z tym zastrzeżeniem, że nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. jeżeli postanowienie umowy zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011r., VI ACa 771/10). Rażące naruszenie interesów konsumenta zachodzi natomiast w sytuacji, w których w rażący sposób została naruszona równowaga interesów stron umowy przez to, że jedna z nich wykorzystała swoją przewagę formułując konkretne postanowienie umowy. Określenie „rażąco” należy stosować
do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 14 września 2011 r., VI ACa 291/11). Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2010 roku, VI ACa 487/10).

Rozważając poszczególne koszty związane z udzieleniem pozwanej pożyczki
z 24 września 2018 r. należy stwierdzić, że złożyły się na nie:

- opłata przygotowawcza w kwocie 129 zł;

- wynagrodzenie prowizyjne w kwocie 3.971 zł;

- wynagrodzenie za (...) w kwocie 900 zł.

Sąd nie dopatrzył się klauzuli niedozwolonej w postanowieniach określających wysokość opłaty przygotowawczej. Postanowieniami umownymi, które budzą wątpliwości w rozpoznawanej sprawie są natomiast postanowienia umowy w zakresie wysokości wynagrodzenia prowizyjnego umowy oraz wynagrodzenia za (...).

Sama możliwość pobierania wynagrodzenia prowizyjnego jest dozwolona, przy czym wysokość pobieranej z tytułu przedmiotowej umowy prowizji, przekracza wszelkie rozsądne granice i stanowi w zasadzie główne źródło dochodu powodowej spółki wynikające z zawieranej umowy. W rozpoznawanej sprawie prowizja dla powodowej spółki wyniosła bowiem 3.971 zł, przy kwocie pożyczki 5000 zł i pobranej opłacie przygotowawczej w kwocie 129 zł. Takie działanie miało na celu osiągnięcie maksymalnego zysku dla strony powodowej, a konsekwencją jest, że to konsument obciążony jest niewspółmiernymi i nieproporcjonalnymi kosztami uzyskania pożyczki w stosunku do samej kwoty, którą otrzymuje w związku z zawarciem umowy. Tak wysoka prowizja jest sprzeczna z dobrymi obyczajami, zasadą ekwiwalentnością świadczeń stron, rzetelnością kupiecką i normalnym zyskiem uczciwie prowadzącego interes przedsiębiorcy. Nie uzasadnia jej również ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej. Ustalona prowizja nie ma odzwierciedlenia w kosztach udzielenia pożyczki i nie uzasadnia zarobku pożyczkodawcy w kwocie stanowiącej prawie 80 % otrzymanej przez pożyczkobiorcę kwoty.

Działanie powodowej spółki w tych okolicznościach można oceniać nie tylko jako nieuzasadnione zabezpieczanie swoich interesów i całkowite przerzucenie ryzyka prowadzenia działalności na konsumenta. Działanie tego rodzaju jest skierowanym w celu osiągnięcia maksymalnego zysku celowym działaniem powodowej spółki na szkodę konsumenta, który ponosi niewspółmierne i nieproporcjonalne koszty uzyskania pożyczki w stosunku do samej kwoty, którą otrzymuje w związku z zawarciem umowy. Nie można oprzeć się wrażeniu, że działalność powodowej spółki polega na udzielaniu pożyczek osobom całkowicie niezorientowanym w realiach rynkowych bądź osobom zdeterminowanym pozostającym w trudnej sytuacji życiowej, które godzą się na wszelkie warunki, aby uzyskać natychmiastowo środki pieniężne. Mając na uwadze to, że umowa nie przedstawia w sposób uczciwy i rzetelny rzeczywistego zysku powodowej spółki w tym zakresie, jest działaniem nieuczciwym, nierzetelnym i sprzecznym z dobrymi obyczajami, które cechować powinien przecież szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka, a nie chęć maksymalnego zysku i zabezpieczenia swoich interesów kosztem konsumenta.

Dobre obyczaje, o których mowa w (...) §1 k.c., to normy obyczajowe, wyznaczające standardy uczciwego zachowania stron w praktyce kontraktowej i akceptowane powszechnie przez większość uczestników obrotu. Biorąc pod uwagę szczególne okoliczności rozpoznawanej sprawy, nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości co do tego,
że postanowienia pkt. 1.4 b) umowy pożyczki dotyczące wynagrodzenia prowizyjnego w wysokości 3.971 zł, przy uwzględnieniu, że faktycznie wypłacona pozwanej kwota wynosiła 5000 zł, jak również mając na uwadze, że umowa przewidywała również opłatę przygotowawczą w wysokości 129 zł kształtują prawa i obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a z tego względu postanowienia te są niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu art. 385 ¹ §1 k.c.

Jako sprzeczne z dobrymi obyczajami sąd ocenił także pobranie przez powodową spółkę od pozwanej kwoty 900 zł z tytułu wynagrodzenia za (...). Analiza zapisów tego pakietu prowadzi do wniosku, że wysokość pobieranej z tego tytułu opłaty (18 %
z kwoty pożyczki) jest nieadekwatna do świadczeń po stronie pożyczkodawcy, czy też jego ryzyka, skoro odroczenie raty lub części obniżonych rat zostanie spłacone w dodatkowym okresie kredytowania. Jedyną korzyść, jaką może odnieść pożyczkobiorca, ale tylko
w sytuacji skorzystania z tej usługi, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie, jest brak naliczenia w maksymalnym okresie 2 lub 4 miesięcy odsetek. W przypadku tego ,,pakietu” pożyczkodawca uiszcza więc z góry nieadekwatnie wysoką; opłatę (uwaga ta dotyczy również pakietu powiadomień SMS) za przyszłe świadczenia, z których być może wcale nie skorzysta. Jak bowiem wynikało z treści ostatniego zdania zawartego w pkt. 15 umowy (...) w przypadku nieskorzystania z części lub wszystkich dodatkowych uprawnień w ramach (...) w całym okresie kredytowania nie ma wpływu
na jego cenę określoną w pkt. 1.4 c) umowy, która jak wynika z harmonogramu jest pobierana proporcjonalnie za każdy miesiąc jej obowiązywania. Nadto skrócenie wypłaty pożyczki z 14 do 10 dni roboczych jest iluzorycznym przyspieszeniem i iluzorycznym uprawnieniem.

Świadczy to o tym, że wbrew twierdzeniom powoda, opcja ta wcale nie była dobrowolna, ale uzależniono od niej zawarcie umowy. Inaczej zawarcie takiej umowy przez konsumenta byłoby niezrozumiałe i ekonomicznie nieuzasadnione. Postanowienia dotyczące tej klauzuli, jako nieuzgodnione indywidualnie z pozwanym; i nakładające na niego rażąco wygórowaną opłatę za przyszłe i niepewne świadczenie, stanowią niedozwoloną klauzulę umowną (tak również Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej w uzasadnieniu wyroku z dnia 19.07.2018 r. w sprawie II Ca 349/18).

W świetle powyższego sąd uznał, że pobranie dodatkowej opłaty w tej wysokości jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy pozwanej, stanowiąc znowu tylko
i wyłącznie kolejny nieuprawniony zysk z tytułu udzielonej pożyczki.

W związku z tym postanowienia powyższe nie są dla pozwanej wiążące, a strony związane są umową w pozostałym zakresie (art. 385 ¹ §1 i § 2 k.c.).

Biorąc zatem pod uwagę ważne i wiążące postanowienia umowy pożyczki łączącej strony pozwana zobowiązana była zwrócić powodowej spółce:

- kwotę udzielonej pożyczki w rozumieniu wypłaconej jej przez powodową spółkę kwoty,
tj. 5000 zł;

- 129 zł opłaty przygotowawczej;

- 305 zł odsetki umowne za okres korzystania z udostępnionego kapitału. Powódce należy się bowiem wynagrodzenie umowne w wysokości 9,82% rocznie za okres korzystania
z kapitału. Pozwana dokonywała spłaty pożyczki w terminie do 30 września 2020 roku, jednak kapitał został przez nią spłacony już w grudniu 2019 r. Z każdą wpłatą pomniejszała się wysokość wykorzystywanego przez nią kapitału.

Mając na uwadze to, że pozwana spłaciła przed wytoczeniem powództwa 7346 zł roszczenie na dzień wytoczenia pozwu było niezasadne. Pozwana spłaciła bowiem całą kwotę należną stronie powodowej, a co więcej, po jej stronie występuje nadpłata. Pozwana była bowiem zobowiązana do spłaty kwoty kapitału, tj. 5000 zł, opłaty przygotowawczej w kwocie 129 zł oraz odsetek umownych.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

Strona powodowa przegrała spór w całości, wobec czego została obciążona kosztami procesu poniesionymi przez pozwaną, stosownie do dyspozycji art. 98 k.p.c. Sąd zasądził
od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych; tekst jednolity: Dz. U. 2015. 1804
ze zm.) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł (art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej; tekst jednolity: Dz. U. 2018. 1044
ze zm.).

Mając powyższe na uwadze, sąd orzekł jak w pkt 2. wyroku.

Sędzia:

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony powodowej bez pouczenia;

3.  kal. 14 dni z dowodem doręczenia.

B., 01 września 2021r.

Sędzia Anetta Maćkowiak